Эй ҳамдиёри ман, Ваҳдат наҷоти мост,

                      Ваҳдат сиришти мо, Ваҳдат ҳаёти  мост.

                      Ин вожаро ба лаб бо коми шуста гир

                      Бар қиблаи умед Ваҳдат салоти мост.

Ин як ҳақиқати исботшуда аст, ки дар таҳкими Ваҳдати миллӣ нақши Асосгузори Сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти маҳбуби кишвар муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон хеле зиёд аст.

Ваҳдати милии Тоҷикистон ҷашне саршор аз эҳсоси ватандорӣ, тантанаи сулҳ, адолат ва пойдории миллати тоҷик мебошад. Миллати хушиқболи  тоҷикро  бахти ваҳдатсароӣ  ва арҷ гузоштан  ба амнияту осудагӣ шарафманд кардааст, то имрӯз мардуми мо аз ҳавои беғубори сулҳу оромиш нафаси тоза мегиранд. Иди Ваҳдат аз ҳамаи идҳо қиматтар ва азизтар  мебошад, зеро ин Ваҳдат ба осонӣ ба даст наомадааст. Инро Пешвои муаззами миллат борҳо гаштаву баргашта иброз доштаанд. Яъне сулҳу суботу оромиш ба кишвари мо танҳо баъди талошҳои шабонарӯзӣ, гузаштҳову созандагиҳо фароҳам омад.  

Ин ҳама меҳнатҳои шабонарӯзии Сарвари сулҳпарвари мо тоҷикон Асосгузори Сулҳу ваҳдати миллӣ, Пешвои миллат, Президенти маҳбуби кишвар Эмомалӣ Раҳмон буд. Агар сарвари худогоҳу худошинос, солеҳу содиқ ва ояндасози Тоҷикистон Эмомалӣ Раҳмон ба сари қудрат намеомаданд, мо ба чунин рӯзи фирӯз намерасидем. Марде, ки барои баҳамоии миллаташ аз рӯзи нахустини  сарварӣ барои сулҳу сарҷаъмии халқаш бо номи поки Худо, бо номи шири поки модарашон қасам хӯрданд, ки ҳастиашонро барои сулҳу оромӣ, баҳри суботу осудагӣ сарф хоҳанд кард. Дар яке аз Паёмҳо Сарвари давлат Эмомалӣ Раҳмон қайд намуда буданд: “Мо аз таҷрибаи  худ медонем, ки роҳи сулҳҳамвор нест ва тай намудани он сабру  таҳаммул  ва хиради бузургро тақозо мекунад”.

Мардуми Ҷумҳурии Тоҷикистон дар ибтидои солҳои 90-ум барои расидан ба марҳилаи  сулҳу субот ва Ваҳдати миллӣ  роҳи начандон дарози таърихиро тай намуда бошад ҳам, вале он хеле вазнин ва имтиҳони сангин барои миллату давлат буд. Мо ҳаргиз фаромӯш накардаем ва нахоҳем кард, ки он солҳо саросари кишварро беқонунӣ, куштор ва дуздиву ғоратгарӣ фаро гирифта, ҳуқуқҳои шаҳрвандон ҳамарӯза  ва мунтазам поймол мешуданд. Ба Ҷумҳурии Тоҷикистон хавфи  аз харитаи  ҷаҳон  нест шудан  ва пароканда  гаштани  миллати тоҷик  таҳдид мекард. Шумораи гурезагон меафзуд. Дар ғурбат занону кӯдакон ва пиронсолонро гуруснагӣ дар ҳолати  ғайрисанитарӣ, бе  сарпаноҳ  бе мавҷудияти  ёрии  тиббӣ қарор доштанд.

Маҳз ҳисси ватандӯстӣ ва миллатдӯстдории Сарвари  давлат буд, ки мардумро бо ҳам овард. Рисолати ватандорӣ ин аст, ки ба ҳастии Ваҳдати миллӣ бояд арҷ гузорем. Вожаи Ваҳдат асосан, ин сарҷамъӣ ва муттаҳидӣ аст.

Шукронаи Сулҳу ваҳдат, ободии кишвар, сулҳу  субот, шодию нишот дар сарзамини  биҳиштосои  Ватан мегӯем, ки дар сафои софу беғубор кору зиндагӣ карда истодаем. Мардуми кишвар  бояд дарк намоянд, ки Ваҳдати миллӣ, як бозёфти нодир аст ва мо бояд онро чун гавҳараки чашм нигоҳ дорем, нагузорем нохалафе онро халалдор созад. Ваҳдат, ин бахту саодат, тинҷию  оромӣ  ва меваи  ширинест, ки мо ҳама аз он мечашем.

Аз ин лиҳоз, мо бояд ҳушёриву зиракии сиёсиро аз даст надиҳем, барои ободии кишвар мубориза барем, ватандӯст, меҳнатпарвар ва забондӯст бошем.

Шукри хокат, шукри обат,

Шукри шому, шукри субҳиатрнокат,

Тоҷикистони  азизам,  модари  ҷониазизам.

     Зулайхо Юсупова,    нозири калони Шуъбаи кадрҳои

                                       Институти геология, сохтмони

                                       ба заминҷунбӣ тобоварвасейсмологияи

                                        Академияи  миллии илмҳои Тоҷикистон.