Ба муносибати Рӯзи Пойтахт

Ҳамасола, Рӯзи Пойтахт — шаҳри Душанбе, бо шукуҳу шаҳомати хос ҷашн гирифта мешавад. Ин рӯз на танҳо як иди шаҳрӣ, балки таҷассумгари рушди давлатдории миллӣ, худшиносии мардум ва ифтихор аз таъриху фарҳанги пурғановати миллати тоҷик аст.

Душанбе — маркази сиёсӣ, фарҳангӣ ва иқтисодии Тоҷикистон, бо таърихе пурпечутоб ва симои муосири худ имрӯз ҳамчун намунаи як шаҳри рӯ ба рушд ва меҳмоннавоз муаррифӣ мегардад. Дар тӯли даҳсолаҳои охир Душанбе ба як метрополиси муосир табдил ёфтааст, ки на танҳо пойтахти кишвар, балки маркази ҳамкориҳои минтақавӣ ва байналмилалӣ низ маҳсуб меёбад.

Таърихи Душанбе аз як деҳаи хурде, ки рӯзҳои душанбе бозор баргузор мешуд, оғоз мешавад. Маҳз ҳамин хусусият номи онро таъйин кард. Аммо баъди соли 1924, вақте ки Душанбе пойтахти Ҷумҳурии Шӯравии Сотсиалистии Тоҷикистон эълон гардид, он тадриҷан ба як маркази муҳими сиёсӣ ва маъмурӣ табдил ёфт.

Имрӯз Душанбе — шаҳрест бо хиёбонҳои васеъ, биноҳои баландошёна, муассисаҳои илмӣ ва таълимӣ, театрҳо, китобхонаҳо ва осорхонаҳои нодир. Инчунин, шаҳри Душанбе бо гулгаштҳои сабзу хуррам ва биноҳои меъмории миллӣ симои хоси худро пайдо кардааст.

Душанбе на танҳо маркази сиёсӣ, балки қалби илм ва фарҳанги кишвар аст. Академияи миллии илмҳои Тоҷикистон, донишгоҳҳои бонуфузи ҷумҳурӣ, осорхонаи миллӣ ва Китобхонаи миллии Тоҷикистон — ҳамаи ин дар Душанбе ҷойгир буда, барои рушди маънавиёти ҷомеа саҳми бузург доранд.

Ҳамасола дар Душанбе конфронсҳо, фестивалҳо, форумҳои илмӣ ва фарҳангӣ баргузор мешаванд, ки дар онҳо мутахассисон ва аҳли зиёи дохилу хориҷ иштирок мекунанд. Шаҳр ба як саҳнаи зиндаи мубодилаи афкору таҷрибаҳо табдил ёфтааст.

Имрӯз шаҳри Душанбе ҳамчун шаҳри ҷавонон шинохта шудааст. Бо ташаббуси Ҳукумати шаҳр ва Президенти мамлакат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон барои рушди иқтидори зеҳнӣ ва эҷодии ҷавонон шароити мусоид фароҳам оварда шудааст. Бунёди марказҳои инноватсионӣ, донишгоҳҳо ва боғҳои технология ин равандро боз ҳам густариш додааст.

Рӯзи Пойтахт дар Душанбе бо баргузории чорабиниҳои фарҳангӣ, консертҳо, намоишгоҳҳо, озмунҳо ва намоишҳои театрӣ ҷашн гирифта мешавад. Ин рӯз на танҳо зебоии шаҳр, балки меҳру муҳаббати мардумро ба Ватан ва пойтахти азиз таҷассум мекунад.

Имрӯз Душанбе — пойтахти зебову обод, маркази фарҳангу илму сиёсат аст. Дар паси ин симои дурахшони шаҳр саҳми Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва шаҳрдори ҷавону умедбахш Рустами Эмомалӣ, бениҳоят бузург аст.

Бо ташаббус ва сиёсати хирадмандонаи Пешвои миллат, дар шаҳри Душанбе:

- Биноҳои наву замонавӣ қад афрохтанд

- Китобхона, осорхона ва марказҳои илмӣ таъсис ёфтанд

- Ҳазорон иншооти иҷтимоӣ барои мардум бунёд гардиданд

- Душанбе ба як маркази байналмилалӣ ва дипломатии минтақа табдил ёфт

Зери роҳбарии Раиси шаҳри Душанбе муҳтарам Рустами Эмомалӣ дар шаҳри Душанбе:

- Инфрасохтори шаҳрӣ навсозӣ шуд

- Нақлиёти ҷамъиятӣ ва роҳҳо беҳтар шуданд

- Боғу гулгаштҳои нав бунёд ёфтанд

- Душанбе имрӯз шаҳри ҷавонон, шаҳр бо чеҳраи муосир ва зебо гардид!

Ҳамагон шоҳидем, ки пойтахти мо сол аз сол рӯ ба рушд ва шукуфоӣ дорад — ин натиҷаи меҳнату ғамхории роҳбарияти кишвар аст.

Хулоса: Душанбе на танҳо пойтахт, балки рамзи як миллати сарбаланду тамаддунофар аст. Ҷашни Пойтахт — ин ҷашни ваҳдат, пешрафт ва орзуҳои неки як миллат барои фардои дурахшон мебошад.

Фотеҳ Файзиев